Meerdaagse wandeltocht nationaal park Berchtesgaden

Daar zit je dan. Op een klein groen eilandje in een zee van grijze rotsen. Het hout van een klein vuurtje knispert en knettert. Het warme licht flikkert en doet mijn gezicht gloeien. De tenten staan iets verderop, blij met de ruimte die ze krijgen na een hele dag ingepakt te zijn geweest. Ik kijk omhoog. De zachte regen die lange tijd viel verandert langzaam in witte sneeuwvlokken. Het kleine beetje licht van het kampvuur doet de vlokjes plots verschijnen en dan, uit het licht, zijn ze plots verdwenen. Alsof het één grote magische truc is. Een prachtige avond, zoals je ze maar zelden meemaakt.

Het begin van de dag lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Een lange autorit vanuit Nederland naar het Duitse Berchtesgaden. Met twee auto’s dit keer, want ook mijn broertje en goede vriend Jelle zijn voor het eerst mee. Het inpakken en klaarmaken van de tassen duurt dan ook extra lang. Na een klein halfuur lopen we met zijn zessen door het Wimbachtall naar de Wimbachgries. De laatste regendruppels zijn net vertrokken als een brede grindweg ons langzaam de bergen invoert. Lange tijd lopen we langs een smal beekje dat in het voorjaar wel tien keer breder moet zijn. Ruim anderhalf uur later lopen we midden op de morene. Onze ogen gericht op het groene vlekje tussen de grijsheid.

Vuur tijdens de eerste koude avond
Vuur tijdens de eerste koude avond

Ieder heeft zijn eigen taken: sokken drogen, tent opzetten, eten koken of een vuurtje maken. Ikzelf kies zoals zo vaak om eerst te gaan schrijven. Alles nog vers in het geheugen. Met elke pennenstreek koelt de lucht verder af, het vuur steeds aangenamer. Sneeuw begint te dwarrelen als ik me klaar maak om te gaan slapen. Ik rits de tent open en ga lekker in mijn warme slaapzak liggen. “Een prachtige avond, eentje die je maar zelden meemaakt” denk ik terwijl ik langzaam in slaap sukkel.

Sneeuwvlokken op de Wimbachgries
Sneeuwvlokken op de Wimbachgries
  • Dag 1
  • VanRamsau bei Berchtesgaden
  • NaarWimmbachgries
  • Hoogteverschil550+
  • Afstand7+ Km

Dwalen door de sneeuw

’s Ochtends als ik wakker word is de donkere nacht ingeruild voor een prachtige witte wereld. Ik trek mijn kleren aan en begin alvast wat te doen om de kou uit mijn schoenen te lopen.

Wakker worden in een deken van sneeuw
Wakker worden in een deken van sneeuw

Voordat we vertrekken lijkt er wel een eeuwigheid gepasseerd te zijn. Een lange smalle route leidt ons naar het einde van het dal. Daar begint een steile klim naar de Trischübelalm. Twee gemzen spelen in de sneeuw, die met elke stap dieper lijkt te worden. Op het zadel aangekomen is de sneeuw zo diep dat je het beste in de voetsporen van je voorganger kan lopen. Routeaanwijzingen zijn volledig verdwenen en het duurt dan ook niet lang totdat we verdwaalt zijn. Teruggaan lijkt geen optie dus we traverseren een verraderlijke rotswand. Die eindigt vervolgens in een ondoordringbaar struikgewas waardoor we weer terug moeten buigen. Ik besluit met Arjan op zoek te gaan naar een uitweg en een smalle rotspassage lijkt de aangewezen plek te zijn. Bijna twee uur later staan we eindelijk beneden.

Verraderlijke afdaling nadat we zijn verdwaald
Verraderlijke afdaling nadat we zijn verdwaald

De vertraging is groot. Helaas zijn we nog lang niet waar we zijn moeten. We moeten nog afdalen via de Oberlahnersteig tot aan de Oberlahneralm en vervolgens weer opklimmen tot aan de Funtensee. Daar willen we overnachten. De stenen en het gras maken snel weer plaats voor sneeuw en we besluiten om niet bij de Funtensee te gaan slapen. Onze uitrusting is niet geschikt om daar te overnachten in de sneeuw. De route wijzigen is de enige optie en dus dalen we na een lange klim verder af naar de Grünsee. Wilco heeft inmiddels erg last van zijn achillespees en de sneeuwholtes waar we steeds in wegzakken hebben ons allemaal moe gemaakt.

Vijf meter van waar we zitten te eten ligt het pad. Diep verstopt onder een laag sneeuw

Een goede slaapplek ontbreekt en dus moeten we verder. Ik ga met Arjan en Karel vooruit en weer verdwalen we. Het is dan de zoveelste keer dat we de route kwijt zijn. We nemen een besluit: een deel gaat eerst eten terwijl de rest de route zoekt. Na een lange zoektocht blijkt dat we dichtbij de route zaten. Op nog geen vijf meter van waar de jongens zitten te eten ligt het pad, diep verstopt onder een laag sneeuw, slechts af en toe zichtbaar. Een paar man gaat vooruit om een plek te zoeken. Die vinden we en dus ga ik weer omhoog om Wilco van zijn rugzak te verlossen. Hij is helemaal op en blij dat we bij de tent zijn. Daar gaat nogmaals een vuur aan en genieten we van wederom een prachtige plek diep verscholen tussen de toppen van de Simetsberg, Feldkogel en Halsköpfl.

  • Dag 2
  • VanWimmbachgries
  • Naardichtbij de Grünsee
  • Hoogteverschil1300+
  • Afstand16+ Km

Genieten van de zon aan de Königsee

Na een goede nachtrust worden we verwelkomt door de zon. Het licht schijnt oogverblindend op de witte sneeuw. We dalen via de Sagerecksteig af tot aan de Königsee. De smalle treden in de rots zijn soms verraderlijk glad door de sneeuw en nattigheid. Meermaals moet ik mezelf corrigeren om te voorkomen dat ik val.

Als we voor het eerst de meren zien is het zicht adembenemend. Een grote blauwgrijze vlakte die zich kilometers ver uitstrekt. Bergruggen die het water doorsnijden en de oevers een mooi golvend patroon geven.

De Königsee in volle glorie
De Königsee in volle glorie

Nog veel mooier is het smaragdgroene water van de Obersee die verstopt ligt tussen hoge rotswanden aan het einde van het dal. Het geluid van dagjesmensen galmt tegen de wanden omhoog. Je kan ze bijna aanraken en toch zijn ze zo ver weg.

De obersee vanaf de Sagerecksteig
De obersee vanaf de Sagerecksteig

Rond het middaguur komen we aan bij het meer. Op een steiger aan de oever rusten we uit. Ik besluit mezelf gelijk even te wassen. Het water is heerlijk. Vandaag doen we het rustig aan. Zo hopen we dat de achillespees en hiel van Wilco weer herstellen. Daarom lopen we na een lange pauze rustig verder naar een restaurant, waar we een overheerlijke maaltijd nuttigen en genieten van een koud biertje. Daarna lopen we nog een uurtje verder, langs de prachtige Obersee naar de Fischunkel waterval. Hier halen we vers water uit de rivier en genieten we van het zonlicht. Als dan ook de laatste dagjesmensen zijn vertrokken zetten we onze tenten op. Een prachtig uitzicht op de witte sluier die zich krachtig een weg door de rotsen baant.

Bivakkeren onder de Fischunkel waterval
  • Dag 3
  • Vandichtbij de Grünsee
  • NaarFischunkelbach
  • Hoogteverschil200+
  • Afstand9+ Km

Door regen gekluisterd

Helaas heeft de rustdag van gisteren niet gebracht waar we op hoopten. Wilco heeft nog steeds last van zijn been en dus nemen we het volgende besluit: Nico, Jelle en Wilco lopen onderlangs via de Königsee en Karel, Arjan en ik zullen via de Hanauerlaubwand een meter of duizend stijgen om via een omweg uiteindelijk weer op dezelfde plek uit te komen. Het klimmen is loodzwaar en het tempo ligt hoog. In de verte zien we onze loopmaatjes afdalen. Niet meer dan kleine stipjes zijn het.

Bruggetje op de Reitweg
Bruggetje op de Reitweg

Een berggeit staat trots op een rots en klimt moedig voor ons uit. In een uur klimmen we bijna zeshonderd meter. Karel heeft het zwaar en voelt zich niet zo lekker. We eten en rusten wat en verlagen het tempo, zodat hij zich wat kan herstellen. Nog een meter of 100 omhoog en dan vlakt de berg af, een breed dal opent zich en we lopen in de mist tussen twee steile rotswanden. Het water meandert vrolijk door de vallei. Hier zijn we helemaal alleen. Een steile klim en een passage langs een rotswand leiden ons om de berg heen, daar staan we wederom voor een uitdaging. Dichte mist, lichte neerslag en papperige sneeuw. Het lopen gaat moeizaam. Bij de Gotzenalm stoppen we weer om een maaltijd te koken. Het warme eten glijdt lekker naar binnen. Niet te lang meer wachten want de wind is hier ijzig koud.

Lunchpauze bij de Götzenalm
Lunchpauze bij de Götzenalm

Via een brede weg dalen we af tot ongeveer tweehonderd meter boven het meer. Dan volgt nog een lange afdaling over gladde stenen in de regen. Hoe lager we komen, hoe harder de regen. Bij de bootopstap van Kessel zien we onze vrienden weer. Vanaf dat moment zijn we gekluisterd door de regen. Een klein hokje, net groot genoeg voor zes slaapmatjes. Gelukkig is het warm en droog. De tijd doden we met spelletjes, veel gepraat en iets te eten. Af en toe gaan we naar buiten. Al die tijd regent het stevig door.

  • Dag 4
  • VanFischunkelbach
  • NaarKessel
  • Hoogteverschil1100+
  • Afstand17+ Km

Langs de Königsee naar Königssee

Vandaag belooft een pittige dag te worden. Nico en Jelle hebben gisteren een deel van de route langs het water gevolgd, maar dit was onmogelijk. Te gevaarlijk. Daarom zijn ze met de boot naar Kessel gegaan. Omdat ze hier veel eerder dan ons waren hebben zij opnieuw een stuk van de route verkent. Minder gevaarlijk, maar evenmin niet veel makkelijker. Na overleg besluiten we het erop te wagen. Het alternatief is een lange klim en daar kijkt niemand naar uit. De regen heeft de paden, als je het al zo mag noemen, verandert in een grote modderpoel. Heel langzaam komen we verder. Steeds weer verhinderd door omgevallen bomen, een steile wand en modderige paden. Enkele keren moeten we zelfs door het water om verder te komen. Het regent nog steeds als we uiteindelijk aankomen bij de Königsbachfall. Vanaf hier opent het pad zich en is onze strijd voorbij. Vanaf daar lopen we in sneltreinvaart naar Königssee, het dorpje.

Het is nou eenmaal de traditie: de laatste avond is een feestmaal

In Königssee zoeken we een fijne plek om op te warmen en te eten. Ook gaan we naar de supermarkt voor een afsluitend potje bier en een zakje nootjes. Dit betekent wel dat we een kilometer of vier meer moeten lopen. Niet iedereen heeft daaraan behoefte, maar het is nou eenmaal de traditie. De laatste avond is een feestmaal. Vanuit Königssee begeven we ons via een steile klim naar de Grünstein, alwaar we ondanks de wolken een prachtig uitzicht hebben over het kleine stadje en het achterliggende land.

Door het water van de Königsee
Door het water van de Königsee

Bij de Grünsteinhütte pakken we onze tassen weer op, die we daar tijdelijk hebben achtergelaten. Via een stijl bospad zijn we vervolgens bijna twee uur onderweg naar de Kuhroinhütte. Daar laten we opnieuw onze tassen achter. Zo kunnen we snel naar een uitzichtpunt lopen en het scheelt en hoop onnodig sjouwen omdat we via dezelfde weg terug moeten.

Mistflarden aan het einde van een regenachtige dag
Mistflarden aan het einde van een regenachtige dag

Een klein half uurtje later komen we bij de Archenkanzel. Het zicht is prachtig, vanaf hier kun je bijna twee derde van de Königsee zien die ruim 700 meter onder ons ligt. Als een troon kijken we uit over de witte alpentoppen. Volledig verlaten strekken ze zich kilometers ver uit.

Uitzicht vanaf de Archenkanzel
Uitzicht vanaf de Archenkanzel

Terug bij de Kuhroinhütte is het slechte weer eindelijk verdreven. De wolken verdwijnen en maken plaats voor de zon. Als vanachter een gordijn verschijnt nu ook de Watzmann ten tonele. De ruim 2500 meter hoge berg glinstert in de stralende zon. Op deze prachtige plek eten we onze laatste avondmaaltijd. We blikken terug op een mooie wandelweek tijdens onze laatste afdaling. Omdat bivakkeren eigenlijk verboden is zijn we lang aan het zoeken naar een beschutte slaapplek. Uiteindelijk vinden we die op een jachtveldje. De ondergrond is omgewoeld en erg nat. Het bos is duister en het is al snel koud. Niet de romantische afsluiter waarop ik had gehoopt. Terugkijkend past het wel bij dit verhaal. Hoogte en dieptepunten hebben zich steeds afgewisseld. Hoe dan ook, het blijft een voorrecht om in deze prachtige omgeving te zijn. Midden tussen de Alpenreuzen val ik nog 1 keer in een diepe slaap. Dromend over een prachtweek in de Berchtesgadener Alpen.

De besneeuwde toppen van de Watzmann
De besneeuwde toppen van de Watzmann
  • Dag 5
  • VanKessel
  • ViaKönigsee
  • NaarKuhroinhütte
  • Hoogteverschil1300+
  • Afstand20+ Km