Sallandtrail 50K mijn eerste ultra trail
Mijn langste race ooit, ben ik er klaar voor? Het spookt door me heen terwijl ik daar sta: donsjasje aan, rugzakje op, om vervolgens met moeite een klein beetje eten en drinken naar binnen te werken. Dat zal ik wel nodig hebben want de komende uren zal ik proberen om de Sallandtrail 50K uit te lopen. Natuurlijk ben ik nerveus. Hoewel ik veel heb getraind de afgelopen periode, is er geen enkele garantie dat het vandaag goed zal gaan. Ga ik vandaag mijn eerste 50 kilometer trail run lopen?
- 4:23:39 uur (5:16 Km/h)
- 11 van de 200
- 50 km
- 600 meter
- Sallandtrail
Na een korte warming-up loop ik langzaam naar de start toe. Het is koud, met moeite doe ik mijn donsjas uit. Een laatste kus voor mijn vrouw, een high-five voor mijn broertje, muziek in mijn oren terwijl ik me mentaal voorbereid op de uitdaging die gaat komen. Dan wordt ik zachtjes aangetikt. Ik ben een bekende voor iemand, iemand die me bij de Devil’s Trail heeft zien lopen. We praten kort en dan begint het aftellen.
Blijven wachten, of doorgaan?
3…2…1… dan klinkt het startschot. Ik begin lekker in mijn eigen tempo. Er is nog genoeg tijd om in te halen, om snelheid te maken en een goede positie te pakken. Een korte klim waarin ik zeker dertig man voor laat. Dan een vlakke kilometer en vervolgens een eerste lange afdaling. Dan kom ik dezelfde jongen tegen. Hij stelt zich voor als Joeri. We lopen een klein stukje op, aardig in hetzelfde tempo. Dan moet hij even stoppen. Ik twijfel: blijven wachten, of doorgaan? Ik besluit om te wachten en dan lopen we samen verder.
Kilometers verstrijken terwijl we praten over allerlei races, over de beste voorbereiding, hoe de race zal gaan verlopen en wat we nog te zien gaan krijgen. Joeri is een sterke klimmer, waardoor er soms een klein gaatje ontstaat. In de afdalingen ben ik onbevreesder, waardoor we weer gelijk oplopen.
Het eerste deel van de route heb ik al vaker gelopen. Het was destijds mijn langste wedstrijd met 25 kilometer, een afstand waarvan ik toen zei het nooit meer te lopen. Nu ga ik voor een dubbele afstand. Mijn jongere broertje moedigt me regelmatig aan, waardoor de tijd voor het gevoel in ieder geval lekker snel gaat.
Een eerste drankpost volgt, waar ik wat eet en wat water probeer te drinken. Dan snel weer verder, terug de paden op. We klimmen en dalen tot we bij een grote zandkuil aankomen. Een erg herkenbaar punt, vorig jaar was ik hier helemaal verrot, nu gaat het beter. Bovenaan ben ik zo alert om een groep die verkeerd loopt weer de juiste kant op te sturen, waarna ik zelf ook rustig mijn weg vervolg, nog steeds mensen inhalend.
Samen ben je sterker, heb ik in de eerste helft ervaren
Dan komen we bij de finish voor de 25 kilometer. De eerste helft zit erop. Ik doe mijn hardloopjack uit, drink en eet wat. Geef mijn vrouw een kus en besluit nog even te wachten op Joeri. Samen ben je sterker, heb ik in de eerste helft ervaren. Het is een rechtvaardiging om te wachten. Om opnieuw samen te gaan lopen in de tweede helft van de race.
Deze helft is aanzienlijk mooier. Een paar relatief vlakke kilometers en dan omhoog door het nationaal park. Daar is de heide, daar zijn de weidse vergezichten. Opnieuw kom ik mijn broertje tegen die foto’s maakt. Het is één van de vele kleine redenen om door te gaan, nog net iets harder te lopen en mentaal te vechten tegen het idee van opgeven.
Mijn tempo is inmiddels flink ingezakt. Ik loop nu minder hard en het klimmen en dalen is hard werken. Toch moet ik nog zeker een kilometer of 20 lopen. Opnieuw een klim door mul zand en dan weer een tijdje vlak. Langzaam maar zeker lopen we in op de eenlingen voor ons. Het grote profijt van samen lopen.
Over de Sallandse Heuvelrug
Bij kilometer 35 is weer een drankpost. Water naar binnen, het hoofd koelen en proberen wat te eten. Het lichaam wil niet meer, de geest eigenlijk ook niet. Velen die alleen lopen zijn mentaal op en hebben moeite om met snelheid weer op pad te gaan. Wij lopen samen en proberen er samen het beste van te maken.
Nu volgt een lange klim. Een mooie single track. Eerst tussen de bomen door en vervolgens omhoog slingerend over de bloeiende heide. Dan volgt een lange afdaling over een brede zandweg. Mijn tempo is weg en ik wordt bang van de gedachte dat ik de race niet ga uitlopen, dat ik wordt ingehaald omdat mijn tempo weg is, dat ik helemaal niet meer verder kan.
Opnieuw laat Joeri met niet in de steek en samen pakken we ons tempo weer op. Opnieuw een lange klim, over een heuvelrug heen en dan een lange afdaling door de Diepe Hel. Als een spook blijf ik doorlopen, wetende wat er nog gaat komen. De lange beklimming naar de Holterberg, maar eerst nog even door de modder ploeteren. Ik zie letterlijk en figuurlijk als een berg op tegen de beklimming, maar sla me er relatief goed doorheen.
Zout en magnesium, water en fruit helpen me op de been voor de laatste kilometers.
Na de beklimming volgt een lange passage door het bos. Licht klimmen en licht dalen. Vlak voor de laatste drankpost spring ik over een boomstronk en schiet mijn been op slot. Hevige kramp. Ik strek mijn been en dribbel rustig verder. Na een halve minuut gaat het weer. Een laatste rustpost is dichtbij, zout en magnesium, water en fruit helpen me op de been voor de laatste kilometers.
Een lange zandweg slingert over de heide en het is hier dat ik voor het eerst besef dat ik de race echt kan gaan uitlopen. Vlak voor de laatste beklimming kom ik Nico weer tegen, die me nogmaals aanmoedigt om nog even door te zetten. Ik druk de muziek in mijn oren en klim zo goed als het gaat. De kramp ligt steeds op de loer. Daarna een lange afdaling en een vlakke passage die ik als een zombie afleg.
Een laatste klim en steile afdaling brengen me bij de finish. Het is me gelukt. Ben kapot, maar het is me gelukt. 50 kilometer over de Sallandse Heuvelrug. Bizar.
Geniet jij ook zo van trail runnen? Wat is jouw langste afstand? Laat een reactie achter.